PORTFOLIO
ANTOINE VAN LOOCKE
ANTOKU 8E TRIËNNALE VOOR VORMGEVING IN VLAANDEREN
INGE VRANKEN
DESIGN MUSEUM GENT 2016

 

 

Gent is van 19 november 2016 tot 5 maart 2017 helemaal Hands on Design en dat is niet zomaar. Ambacht leek tot voor kort een oud, beladen woord, maar is vandaag overal. Nieuwe machines en technologieën maken handwerk opnieuw economisch rendabel. Door het creatief gebruik van deze nieuwe mogelijkheden, krijgt handwerk nieuwe verschijningsvormen. Dat zorgt er ook voor dat meerdere startende designstudio¹s hun eigen ontwerp zelf uitvoeren. En die handmade slaat aan. Eén van de redenen is ongetwijfeld de virtuele wereld die mensen doet snakken naar echte, tastbare producten. Objecten met een duidelijke maker en een duidelijk verhaal.

Het nieuwe economische potentieel is curator Johan Valcke niet ontgaan. 'Hands on Design' brengt makers, designers en bedrijven samen om nieuwe
producten te creëren die de meerwaarde en de gevoelswaarde van dat gewaardeerde handwerk in zich hebben. Benieuwd naar de chemie tussen designer/maker en bedrijven? Ontdek het dit najaar in Design museum Gent.


Messenmaker Antoine Van Loocke vertelt vol passie over zijn ultieme droom een mes te maken volledig uit lokaal afval en duurzaam en dat toch keukenproof is. Als aanhanger van de slow trend is hij de gedroomde creatieve partner van menig sterrenchef. Voor bekende koks met een uitgesproken terroir signatuur en die met regionale producten werken en lokale gerechten serveren, ontwierp hij volgens dezelfde filosofie messen en bestekken die hun stoutste dromen ver overtroffen. Als autodidact, en hij benadrukt dit graag, heeft hij altijd buiten de lijnen durven denken. Maar liefst 15 jaar materiaalonderzoek en experiment gaan zijn droom vooraf en brengen hem tenslotte tot de Antoku-messencollectie, 7 unieke all-round keukenmessen in damaststaal en 2 in gerecupereerde inox. De heften maakte hij uit “Vurt ijt”, een hightech composiet dat hij zelf ontwikkelde, bestaande uit plexi (pmma) en wortelhout van esdoorn. Van de Leuvense professor Ignace Verpoest leerde hij hoe je duurzame en alledaagse gebruiksvoorwerpen kon maken uit een composiet , waarvan de vezel geïmpregneerd werd met epoxy. Antoine Van Loocke wilde hetzelfde met hout, er zich terdege van bewust dat het materiaal voldoende poreus moest zijn om de kunststof op te nemen. Dat bleek enkel mogelijk met rottend hout. Minstens 10 jaar heeft hij geïnvesteerd in het ontwikkelen van een eigen procedé. Na 8 jaar ongecontroleerd rotten moest het (lokale) hout nog 2 jaar drogen eer het via een hoogtechnologisch proces gestabiliseerd -en dus keukenproof- kon worden. Hiervoor deed hij beroep op het Duitse bedrijf Puq Gmbh. Een onschadelijk monomeer wordt door vacuüm-druk methode dwars door het “vurt” hout geperst tot het zijn verzadigingspunt bereikt en uithardt tot plexi. Het resultaat is een hybride materiaal dat de eigenschappen en imperfectie van het hout bewaart maar aanzienlijk betere eigenschappen krijgt, hard en vormvast en niet water absorberend. Het eindproduct heeft een extreem gering restmonomeergehalte en is dus geurloos.
Mark Cloet en Janna Huyghe van Artikel Nr. (Gent) nemen de verdeling op zich. De know how en connecties van de familie Huyghe, Vlaamse messenmakers sinds 1924, maakten het mogelijk dat het werk van Antoine het vertrouwen kreeg van Curt Mertens (firma Carl Mertens in Solingen, Duitsland). De firma produceert hoogwaardige gerecycleerde Solinger lemmetten, volgens de oude smeedtechnieken, gecombineerd met de nieuwste technologieën voor Antoine. Het is een gelimiteerde oplage van ongeveer 300 stuks. Van Loocke werkt die af en zet er zijn stempel in als bewijs dat het lemmet gesmeed is. Hij tovert een natuurlijke maar waardeloos geworden afval- en recyclage materialen om tot hoogtechnologisch producten, die met hun onregelmatige structuur vol oneffenheden nog steeds natuurlijk lijken. Precies deze imperfectie geeft meerwaarde. En hoe rotter het materiaal hoe mooier. Hetzelfde is waar voor de bekraste of gecorrodeerde lemmeten. Het zijn de signaturen van hun verleden die hij omschrijft als “accidentele unicaten”.